Film otwierający nowy okres w twórczości Ferrary, choć niejako nawiązujący do wcześniejszej "Niebezpiecznej gry". Tylko "Zaćmieniu" znacznie bliżej do "Hotelu New Rose" i "Marii".
Mamy tutaj videoclipowy montaż, mnóstwo powtarzających się scen, chaotyczny scenariusz i szereg dziwnych postaci. Główny bohater to alkoholik i narkoman, którego nieszczęśliwa miłość prowadzi do obsesji. Ferrara nakreśla nam więc obraz człowieka, który nie potrafi znieść rozstania, próbuje zapomnieć na wiele sposobów, ale podświadomie wierzy że strata ukochanej to najgorsze co go w życiu spotkało.
Między tą opowieścią toczy się jeszcze historia Miami. Miasto palm, słońca, miłości i chorych fantazji filmowców. Dennis Hopper wciela się tu w rolę diabła z kamerą, który pragnie uchwycić "zło" na taśmie filmowej. W ten sposób buduje swój bezsensowny film, napawając się bólem i cierpieniem na ekranie. W pamięć zapada scena gdy zapłakany Matty zwierza mu się ze swoich problemów, a zafascynowany Mickey wcale go nie słucha, tylko stara się to jak najlepiej uchwycić ręczną kamerą.
Ogólnie to trudny film, w dodatku odtrącający zastosowaniem środków typowych dla mtv. Jest tu dużo ciągnących się scen libacji, orgii, wszystko to wmontowane w rockową, bądź rapową muzykę. Czasami wydaje się że forma przysłania treść, która jest tutaj szalenie ważna.
Aktorzy poradzili sobie znakomicie. Matthew Modine zagrał ze szczerą pasją, jego emocje są tutaj idealnie okazane, na prawdę widać zaangażowanie. Hopper trochę powtórzył tu swoją rolę z "Blue Velvet" czyli jest świetnie, ale drugi raz dostajemy to samo. Béatrice Dalle stworzyła bardzo dobrą kreację, czasami nawet przyćmiewającą obu panów. No i jej francuski akcent jest przeuroczy. Zastrzeżenia mam natomiast do Claudii Schiffer. Ona się tylko uśmiecha do kamery jakby to była sesja zdjęciowa, zero aktorstwa. Tylko w ostatniej scenie okazuje jakieś emocje, ale to za mało.
Warto zobaczyć "Zaćmienie" choć to dobry film, choć jego chaotyczność i fakt że jest bardzo rozciągnięty w czasie mimo że często pokazuje to samo trochę jednak irytuje. Niemniej tematyka i przesłanie są przekazane w sposób niebanalny.