Ferrara o syndromie sztokholmskim w relacjach damsko-męskich. W tym nietypowym układzie to facet jest ofiarą, a kobieta oprawcą. Narzędziem zbrodni - trudne wspomnienia, których nie da się wyciąć z głowy nożyczkami (choć w historii kina już próbowano, vide "Zakochany bez pamięci" Jim Carrey). Film oczywiście żadnej nowej prawdy nie odkrywa, ale klimat Ferrara stworzył doprawdy niepowtarzalny. Zakochany kundel Matty miota się, szamocze, bywa w tym śmieszny i groteskowy, ale jednak prawdziwy. Cóż, w końcu gość toczy prywatną walkę z pamięcią, próbuje zachować psychiczną równowagę i widz w tej żmudnej batalii wiernie mu kibicuje. Na tym akurat polu o empatię nietrudno - no bo przecież kto choć raz znalazł się pod wozem, rzucony przez kobietę, nie może Matty’ego nie zrozumieć. Nawet kiedy ten ucieka w morskie fale przed piękną i uroczą Claudią Schiffer…

Postępujące szaleństwo bohatera, któremu sekunduje ekscentryczny, równie popieprzony Mickey Wayne (Dennis Hopper przypomniał chyba sobie czasy "Blue Velvet"!), Ferrara przemienił w kawałek solidnego kina. (Zabawy Mickey'a kamerą trochę przypominają psychoterapie, jakie serwowali widzom Ferrara i Harvey Keitel w "Dangerous game"). Jest tu co prawda trochę kiczu, trochę banału, trochę pretensji (zwłaszcza w retrospekcjach-nawrotach do utraconego dziecka), ale nie psuje to ogólnego, pozytywnego wrażenia. Trauma zobowiązuje, choroba ma swoje prawa. Na dodatek dostajemy tutaj niezłą muzę, ze świetnym i bardzo udanie wkomponowanym w film kawałku U2 "Miami": http://www.youtube.com/watch?v=C41bF7cfJIQ .

Film w sumie zasługuje na mocne 7. Ale dokładam jedną gwiazdkę i wrzucam do ulubionych, bo mam też wielki sentyment do Miami!